İçimden Kelimeler Geçiyor...

İçimden kelimeler geçiyor: Geçtikçe büyüyorlar içimde; büyütüyorlar beni geçerlerken. Başkalaşıyor herkesin doğru bildiğini varsaydıkları sesleri içimde; sanki kristal bir şarap kadehinin ince tınısı gibi narinleşiyor en haşinleri bile. Başkalaştıkça özünü buluyor, bende özünü buldukça benim oluyor kelimeler, seviniyorum buna. Okşuyorum kelimelerimi, ben onları sevdikçe daha bir rahatlıyorlar, atıyorlar zırhlarını üzerlerinden; diğerlerinden geçerken her çirkinleştiklerinde saklanmak için büründükleri zırhlarını.

Çırılçıplaklar şimdi, nasılsalar aslında öyleler sadece...

İçimden geçiyor kelimeler, hayatı anlatıyorlar bana olabildiğince sakin; hayatı ve beni. Onlar anlattıkça ben seviyorum dillerindeki, seslerindeki beni; benim oluyor söyledikleri her şey ve ben oluyorum onlarla beraber.

*

Kelimeler geçmek istiyor içimden ama bu sefer izin vermiyorum geçip gitmelerine. Açıyorum onlara yüreğimin en güzel köşesini, rahat etsinler ki hiç gitmesinler diye. Kelimelerime önden eşlik ediyorum gösterirken en aydınlık, onlar gelene kadar varlığını bile unuttuğum yeri içimdeki. Açıyorum kapıları önlerinde; havada uçuşan toz bulutlarına bakıyorlar şöyle bir. Anlıyorlar ki orayı açan anahtar da onlardır ve onlarındır aslında, o odacıkla birlikte. Anlıyorlar ki cesaret edememişim oraya girmeye, onlar gelmeden önce. Yüzüme bakıyorlar gülümseyerek, gözleriyle seviyorlar beni. Hiçbir şey söylemeden, sadece gözleriyle seviyorlar, çünkü biliyorlar ki yürek adına söylenen her söz, sese büründükçe kaybeder aslını, kopar benliğinden. Biliyorlar ki kelimelerle değil, yürekle sevilir bir insan; yürek dediğin de gözlerle anlatır derdini, dudaklarla değil.

Ve biliyorlar ki bu her şeyden çok kelimeleri seven can, en çok da onlardan korkar; onların gücünden ve ama en çok güçsüzlüğünden. Bu yüzden gözleriyle seviyorlar beni hiçbir şey söylemeden, gözyaşlarıyla anlatıyorum bunların hepsini onlara. Anlıyorlar.

Kelime olmanın ne demek olduğunu, kelimelerden iyi kim bilebilir ki zaten!

Kelimelerim içimde artık, yüreğimin en güzel köşesinde. Yıllardır onlar uğruna verdiğim her kavganın, katlandığım her sıkıntının farkındalar. Sanki şimdi özür dilemek ister gibi daha önce içimden geçmedikleri için, sanki “Bak bitti işte her şey, istediğin yerdeyiz; istediğin yerdesin” demek ister gibi kıpırdanıyorlar içimde heyecanla. İçimden seviyorum hepsini; her şeyden çok mutluluğa gebe bir kadının bebeğinin kıpırdanışlarını izlemesi gibi içinde, elimi gezdiriyorum üzerlerinde usulca. Tıpkı bir anne gibi hevesle bekliyorum benden beni tamamlayarak ayrılacakları günü ve hiç gitmesinler, hep içimde kalsınlar istiyorum; kalsınlar ki sonsuza kadar hissedeyim sevincin minik devinimlerini içimde. Karışıyor aklım, hayatımda ilk defa karışırken mutlu oluyorum.

Kelimelerim içimde artık, benle. Bende....